فراموشی

شاید فراموشی بهترین نعمتی‌ست که خداوند به انسان عطا کرده است.

انسان می‌تواند خاطرات بد، ستم‌ها و سختی‌هایی که پشت سر گذاشته را از یاد ببرد. البته کار راحتی نیست. گاهی، بعضی اتفاقات آن قدر هولناک هستند که هرگز نمی‌توان فراموششان کرد اما می‌توان یک سری از داستان‌های کم اهمیت به خود یا‌دآوری نکرد. اگر همه‌چیز را در ذهنمان نگه داریم دیگر فضایی برای فکر کردن باقی‌نمی‌ماند.

من معمولا وقایع را فراموش می‌کنم اما نتیجه‌گیری‌هایی که از آن واقعه داشتم را در ذهن نگه‌می‌دارم.

مثلا:

با فلانی صمیمی نشو.

باید خیلی فکر کنم که ببینم چه شد که به این نتیجه رسیدم شاید هم اصلا یادم نیاید.

از طرفی همیشه این احتمال را می‌دهم که او تغییر کرده باشد و بهتر شده باشد. در هر صورت فاصله‌ام را با او حفظ می‌کنم تا ببینم بعدش چه اتفاقی می‌افتد. کینه‌ها بار سنگینی است که هر روز باید با خود این طرف و آن طرف ببری پس با در دل نگهداشتن آن  مخالفم.