سنگاپور تا سال‌ها یکی از مستعمرات بریتانیا و زیر سلطه مالزی بود. سنگاپور جز کشورهای جهان سوم تلقی می‌شد اکثر مردم بی‌سواد و بی‌مهارت بودند. از نزاع‌های خیابانی تا جنگ‌های قبیله‌ای به شکل افسارگسیخته‌ای در این کشور گسترده شده بود.

بعد از ۱۸ سال بالاخره سنگاپور اعلام استقلال کرد در حالی که اوضاع داخلی کشور وخیم بود؛ فعالیت‌های اقتصادی سنتی سنگاپور رو به کاهش بود( به دلیل توسعه مسیر‌های تجاری مستقیم بین کشور‌های جنوب شرقی آسیا و کشور‌های غربی) و با مشکل جدی کمبود شغل مواجه شد.(بیشتر از ۹۰ درصد مردم موقعیت شغلی مناسبی وجود نداشت).

اما از بحران‌ها عبور کرد و  کم کم تبدیل به یکی قدرتمندترین کشورهای توسعه یافته شد. 

ورق برمی‌گردد

رهبری اصولی، اقتصاد آزاد، سیاست‌های بین‌المللی و… همگی در پیشرفت سنگاپور تاثیرگذار بود اما برگ برنده او در این بازی معلمان بودند. 

سنگاپور تمرکزش را بر گسترش آموزش‌های پایه در سریع‌ترین زمان ممکن گذاشت. مدارس به سرعت ساخته شدند. معلمان در مقیاس وسیع جذب شدند. یک خط مشی دوزبانه معرفی شد تا همه کودکان، هم زبان خود و هم انگلیسی را بیاموزند. در نهایت سنگاپور یک سیستم ملی آموزش عمومی ایجاد کرد. ر

رهبران سنگاپور می‌دانستند آموزش و پرورش عنصر کلیدی استراتژی آن‌ها برای پیشرفت و توسعه است.

آمار نشان می‌دهد سهم آموزش در رشد اقتصادی سنگاپور دو برابر شده است. در سنگاپور معلمان از میان ۵‌ درصد فارغ‌التحصیلان برتر انتخاب می‌شوند و همین امر کیفیت آموزش در این کشور را بسیار بالا برده است. کشوری که تقریبا فاقد مواد اولیه است با چنین سیستم آموزشی جامع و کاملی توانست تنه به ابر قدرت‌ها بزند. 

ایران ما

در این عصر، آموزش محدود به منطقه جغرافیایی خاصی نیست. دسترسی به کلاس‌های آنلاین و آفلاین (حتی با این اینترنت پٍت‌پٍتی) میسر شده است. سرویس‌هایی مانند یوتیوب (و حتی آپارات) با ارائه آموزش‌های رایگان، نقش بسزایی در افزایش دانش عمومی و تخصصی مردم بازی کرده‌اند. ما دیگر محدود به سرفصل‌های تایید شده از سمت مدارس و دانشگاه‌ها نیستیم. هر چه را که بخواهیم بدانیم می‌توانیم پیگیری کنیم. 

آموزش، یک شبه سنگاپور را تغییر نداد، حدود ده سال طول کشید تا به ثمر نشست. چنین تغییرات عمیقی، صبر و استقامت می‌طلبد. 

در ادوار مختلف،‌افراد متعددی سعی در ترویج دانش و خشکاندن ریشه‌های خرافات در این مملکت داشته‌اند. اسم بعضی‌هایشان را هیچ‌گاه نشنیده‌ایم مانند مریم عمید سردبیر روزنامۀ شکوفه در عهد قاجار.

آموزش‌های سیستماتیک و هدایت‌شده با بودجه‌های عظیم، زودتر به ثمر می‌رسد اما در این سال‌ها شاهد تلاش‌های مدرسان متعددی برای ترویج علوم و مهارت‌های متنوع در جای جای این کشور بوده‌ام. آن‌ها نه منتظر حمایتند نه منتظر تشکر. هجمه مخالفت‌ها و موانع هیچ‌گاه نمی‌تواند نفسشان را ببرد. رزمندگانی خستگی‌ناپذیر که هر یک گوشه‌ای از کار را به دست گرفته‌اند و من به شکل واقع‌بینانه‌ای بسیار امیدوارم. 

منابع:

Singapore: Rapid Improvement Followed by Strong Performance

پايگاه خبری تحليلی فرارو